Anime i manga Naruto ^^

Spirit

Ech, już tak dawno zaczęłam go pisać... Oficjalnie nie jest skończony, ale nie mam już siły na zamianę moich dalszych myśli w słowa Grey_Light_Colorz_PDT_17

Latwiej mi będzie, po prostu kiedyś dać kolejną część, oczywiście jeśli już po tej mnie nie wygwiżdżecie -.- (fragmenty z pamiętnika mojej bohaterki wzięłam w cudzysłów^^"")
~*~
„Uważam ze moje życie nie jest kolorowe.” – Napisała kiedyś na kartach swojego pamiętnika młoda Geninka. „Yoshito mówi że nie mam żadnych problemów, wymyślam je sobie. Kto wie ile w jego słowach prawdy? (…) Uśmiech, uśmiech, uśmiech! To lekarstwo na wszystkie smutki, swoje i cudze!”

Dzień zaczął się cudownie. Słońce świeciło, budząc swoimi jeszcze chłodnymi promieniami, mieszkańców. Dało już się słyszeć pierwsze kroki na ulicach, skrzypienie otwieranych drzwi, szczekanie psów. „Cała wioska Konocha – Gakure wydaje mi się jednym wielkim absurdem. Ta cała życzliwość, wszech obecna miłość… Blee… Jeśli nie masz mocnej psychiki, możesz dostać świra!”
Drzwiczki zaskrzypiały i do pokoju szybkim krokiem wpadła mała, ruda kulka futra. Zwierzątko wskoczyło na łóżko swojej właścicielki, mrucząc słodko i ocierając się pyszczkiem, tym samym nie pozwalając dziewczynie spać dłużej. Wydaje się że to bardzo miła pobudka, jednak gdy to staje się normą, na dźwięk mruczenia można dostać gęsiej skórki.
- Mmmm… - Kot, jak co dzień spotkał się z bardzo charakterystyczną odmową. Na szczęście (lub nie), kot jest bardzo upartym tworem, i nie spocznie póki celu nie osiągnie. – Spadaj, Marcepan… - Rzuciła półgłosem Geninka – Jeszcze wcześnie… um…
Reszty nie będę już opisywać zbyt dokładnie. Powiem tylko, że Marcepan wskoczył dziewczynie na brzuch, ona natomiast wydała z siebie dziwny skrzek, spadając przy tym z łóżka. Jednym słowem, codzienna normalka w tym pokręconym domu.

- I wtedy powiedział że mamy niespodziewany test. Wszyscy krzyknęli coś w stylu „ O nieee!” Na szczęście pan Iruka nie był aż tak surowy jak się spodziewaliśmy. Wszyscy mieliśmy dobre wyniki! – Krzyczała radośnie dziewczynka.
- No, no! Brawo Naora! – „Naora jest moją młodszą siostrą. Ma zaledwie 7 lat, ale jak na swój wiek jest bardzo bystra i żywiołowa. Wszędzie jej pełno, co czasem potrafi być irytujące. Heh, to chyba rodzinne.” – Leć do Akademii. Spotkamy się po południu.
- Na razie siostra! – Pożegnała się dziewczynka.

- Cholera, znowu się spóźnię… - Mamrotała pod nosem Geninka – Pan Nara mnie rozszarpie…
Dziewczyna biegła jak głupia, ledwo wyrabiając na zakrętach. W końcu potknęła się, i wpadła na stragan z owocami. Na ten sam, już drugi raz w tym tygodniu. Pomarańcze i jabłka rozsypały na wszystkie strony. Potem rozpoczęła się reakcja łańcuchowa. Kolejna osoba straciła równowagę na kulistej pomarańczy, i wpadła na listonosza. Pocztówki i ulotki latały w powietrzu, unoszone przez porywisty wiatr. Na początku ten widok był kojący, przypominał scenę z jakieś bajki, jednakże miłą atmosferę przerwał donośny wrzask przekupki i listonosza. Przechodzeń który przewrócił się na pomarańczy leżał nieruchomo – dostał jabłkiem w głowę.
-Sue Gin Kyomi, jeśli jeszcze raz zobaczę cię w tej okolicy, odgonię cię kataną! – Wydzierała się sprzedawczyni.
-Niech to ja porozmawiam z twoją matką! – Zawtórował listonosz.
Z twarzy młodej Kyomi zniknął uśmieszek zakłopotania, a pojawił się błysk przerażenia w oczach.
-Nie, przepraszam wszystkich szczerze, proszę nie niepokoić mojej mamy… - Gorączkowo wymachiwała rękami. – Zaraz posprzątam cały tan bałagan, obiecuję że następnym razem będę uważna.
-Mam nadzieję, bo jeśli nie… to gorzko tego pożałujesz!

Wieczorem gdy wszystko było już posprzątane, Sue Gin stanęła przed wielkim dylematem: zaryzykować i zjawić się na miejscu gdzie miał się odbyć trening z grupą, czy spokojnie wrócić do domu?
-Ja i moja głupia uczciwość. Ech…
Dziewczyna postanowiła stanąć twarzą w twarz ze swoim Jouninem – Skikaku Nara. Brrr… Spotkanie z nim teraz, mogłoby się skończyć boleśnie. Musiałaby biegać wokół wioski, jak głupia, wykonywać pompki do upadłego, pływać w jeziorze, stać na jednej nodze przez dwie godziny… Można wymieniać godzinami. Jedynym powodem dla którego nie zmywała się do domu, był fakt ze potem nie będzie dręczyło ją sumienie. Była sprawdzić czy ktoś jeszcze na nią czeka? Była! Chociaż to może zrobić.
Po kilku minutach doszła do miejsca gdzie zwykle odbywają się spotkania.
-Nikogo nie ma… -Szepnęła, i błyskawicznie obróciła się na pięcie, aby odejść stąd jak najdalej.
-Echem, jesteś pewna?- Usłyszała głos. Jak myślicie do kogo należał? Zgadliście…
-Ja, tego, no… Teges majonez… um… - Sue Gin sparaliżowało.
-Kyomi! – Zdenerwował się nauczyciel. „Gdy pan Nara mówi do ciebie po nazwisku, oznacza to że masz poważne kłopoty. Konosuke mówił mi kiedyś, że gdy nasz Jounin się zdenerwuje, jego wzrok potrafi zamienić cię w kamień. Często tak sobie żartujemy, ale chciałabym pewnego dnia zobaczyć na żywo jego wkurzone oblicze.”

Yuki

Jeej *__* Spirit naprawde fajnie piszesz ^^ czytałam z przejęciem ^^
a imie twojego kota mnie rozwaliło xD no ale mogłam sie spodziewać: Marcepan x3
XDXDXD poza tym ślicznie sie zaczyna *__* i ty mówisz, ze głupie? no wiesz! ja chce ciąg dalszy ^^

Spirit

^^ dzięki xD A imię kotka jest oczywiste;D Pewnie, ze napiszę cd^^

Yuki

Yatta ^^ cieszem sie ^^

Spirit

lol xD kurna, ciągle mi reklama makaronu wyskakuje >.<

Yuki

ja mam to samo >.< xDDXDXD

Joyce

ja też - -"

Spirit

pasta nie jedno ma imię... grrr...

Mizuki

Och Spirit... kolejna porcja twojego talentu w najlepszym wykonaniu ^^ świetne opo i zgadzam się z Yuki... imię kota wymiata. Ja chcę ciąg dalszy!

Spirit

dzięki kochana ^____^ ;* A ciąg dalszy napiszę^^

Yukie

Naprawdę świetnie się zaczyna ^^ Ja chce już ciąg dalszy ^_^

Yuki

No właśnie zbieraj sie do cd xD ^^